De lange reis van koppelbazerij naar cao-politie
Het klinkt een beetje als ‘opa vertelt’, maar de jongere generatie weet waarschijnlijk niet dat uitzenden richting de bouw tot 1998 verboden was. Het was aan banden gelegd door de overheid nadat in de jaren van de wederopbouw de koppelbazerij en het ontduiken van premies en belastingen de spuigaten uitliepen. Het verbod duurde twintig jaar, tot 1998. Het werd opgeheven met de komst van de Wet Allocatie Arbeidskrachten door Intermediairs (WAADI).
1998 was ook het jaar dat ik begon met werken als arbeidsbemiddelaar in de bouwsector, nadat ik een aantal jaar als timmerman had gewerkt. Het was een tijd van pionieren, fouten maken, keer op keer je werkwijze en je dienst opnieuw uitvinden. Vanaf 2003 ben ik als zelfstandig ondernemer begonnen, letterlijk vanaf de keukentafel. Mijn startkapitaal? Een tweedehands faxapparaat (!), een stokoude Peugeot die ik een straat verderop parkeerde als ik bij klanten op bezoek ging en een lijst van de Kamer van Koophandel met alle bedrijven in Nederland. Dat was het begin van een lange reis die anno 2017 heeft geleid tot een volwassen en professionele organisatie met 35 medewerkers.
Wij zijn in de afgelopen 14 jaar ongelofelijk veranderd, maar dat geldt evenzogoed voor de wereld om ons heen. Een economische crisis tussen 2009 en 2015, continu wijzigende wet – en regelgeving voor werkgevers, strengere handhaving, een arbeidsmarkt die in rap tempo volledig om is geslagen van overschot naar tekort. Het is een hele toer om daar als organisatie steeds maar weer op in te springen zonder je klanten uit het oog te verliezen.
Dat er nu een aantal grote bouwers zijn die zelf roept om een handhavende cao-politie, vind ik een mooie ontwikkeling. Eerlijk is eerlijk, het is niet leuk om op je vingers getikt te worden en ondernemers hebben van nature een grondige hekel aan bureaucratie. Wij hebben binnen Singel in het verleden ook de SNCU – de ‘cao-politie’ voor de uitzendbranche – op visite gehad om ons te controleren op het correct inschalen en uitbetalen van onze uitzendkrachten en dan sta ik niet te juichen. Maar het is ook een kans om te leren van gemaakte fouten. Het dwingt je om voortdurend je dienstverlening te verbeteren en elkaar scherp te houden.
Het allerbelangrijkste is dat we met zijn allen een level playing field creëren waarin het succes van bouwbedrijven én uitzendbureaus wordt bepaal door kwaliteit en ondernemerschap en niet door het ongestraft kunnen prijsstunten ten koste van veiligheid of gelijk loon voor gelijk werk.